Laura Nolte is oud-bestuurslid van Mil Colores.
Laura is op 21 april 2024 van ons heengegaan. Zij is 77 jaar geworden.
Wij herinneren ons Laura als een enthousiaste, levendige, vlotte en kleurrijke persoon, met
humor en hart voor de zaak.
Laura was vanaf de oprichting van Mil Colores in 2000 betrokken geweest. Mil Colores
begon als vriendinnen netwerk. Laura heeft zich100% ingezet om Mil Colores succesvol te
maken. Haar bijdrage aan de culturele middagen, de beleidsweekenden, workshops, de
discussies om ons als bestuur te ontwikkelen, waren waardevol. Ze stond achter het idee
van de omslag van vriendinnen netwerk naar Stichting maar ´het vriendinnen ding” binnen de
Stichting (zoals ze dat noemde) was voor haar een groot goed die ze ten zeerste op prijs
stelde. Laura was een vechtster, doorzetter, veelzijdig, eigenzinnig, dynamisch, soms fel. Na
jaren actief te zijn geweest in Mil Colores scheidden onze wegen. Laura heeft zich
teruggetrokken uit het bestuur, maar bleef deelnemen aan de activiteiten. Wij als bestuur zijn
haar uiteraard dankbaar voor haar inzet en toewijding.
Laura hield van het leven, altijd ready voor gezelligheid, altijd te vinden voor een verzetje. Ze
was zelfstandig, een wereldreiziger, sociaal, iemand met wie je diepgaande gesprekken kon
voeren, soms chaotisch. Muziek maken en reizen waren twee van haar vele bezigheden. Ze
danste graag (Salsa, Merengue, Tango en nog meer). Laura is een witte vrouw geboren in
Rotterdam maar zij noemde zichzelf een tropenkind.
Laura heeft een aantal jaren gestreden, om bij ons te blijven, maar het onvermijdelijke is gebeurd. Zij was een feministe/activiste in hart en nieren, een vrijheidsstrijder.
Mil Colores wil haar gedenken met de woorden uit het gedicht van Joke Smit, een bekende feministe:
Er is een land waar vrouwen willen wonen
Er is een land waar vrouwen willen wonen
Er is een land waar vrouwen willen wonen
Waar vrouw-zijn niet betekent: tweederangs en bang en klein
Waar vrouwen niet om mannen concurreren
Maar zusters en gelieven kunnen zijn
Waar rimpels niet de eenzaamheid voorspellen Maar paspoort zijn naar wijsheid, aanzien, ’s werelds raads- vrouw zijn
Waar jonge vrouwen dus een leven voorbereiden Waarin zij veertig, zestig, tachtig zullen zijn
Er is een land waar vrouwen willen wonen
Waar onrecht niet als een natuurgegeven wordt beschouwd
Waar dienstbaarheid niet toevalt aan één sekse En niet vanzelf een man de leiding houdt
Waar moeder niet hetzelfde is als huisvrouw Waar steeds opnieuw wordt nagegaan wie zwak zijn en wie sterk
Waar allen zorgen voor wie hulp behoeven En ’t brood verdienen met maar vijf uur werk
Er is een land waar mannen willen wonen
Waar jongens van de plicht tot flink en stoer doen zijn bevrijd
Waar niemand wint ten koste van een ander En man-zijn ook betekent: zorgzaamheid
Waar angst en rouw niet weggemoffeld worden Waar mannen zonder baan niet denken dat ze minder zijn
Waar vrouw en man elkaar niet hoeven haten Maar eindelijk bondgenoten kunnen zijn
Er is een land waar mensen willen wonen
Waar jong zijn niet betekent dat je steeds wordt genegeerd
Waar zwakken met respect benaderd worden
En vreemdelingen niet meer gekleineerd
Waarin geweld door niemand meer geduld wordt Waar allen kunnen troosten als een mens ten onder gaat
Dat is het land waar mensen willen wonen
Het land waar de saamhorigheid bestaat
Namens het bestuur van Mil Colores,
Ligya Wachter (voorzitter)
Juni 2024
